Het is alweer een week geleden maar ik kan de pijn nog voelen in mijn lijf. Spartan Maastricht 2018 was een heel heftige race en ik had mijzelf een heftig doel gesteld. Ik zou dit jaar wel even een trifecta medaille gaan halen…..tja, dit bleek toch wel iets zwaarder en heftiger dan vooraf gedacht. Ik vertel je graag alles over mijn helse opdracht met een glorieus einde!! Ik ben meer dan trots op mijzelf en had een jaar geleden nooit durven denken dat ik dit zou kunnen.
Mijn missie voor dit jaar is het halen van een trifecta medaille
Een wat voor medaille?? Een trifecta medaille!! Tja… hoe leg ik het simpel uit. Ik ben sinds een jaar verslingerd geraakt aan het obstakel rennen. Dit zijn races / runs met allerlei moeilijke obstakels. Denk hierbij aan touw klimmen, over muren klimmen en het tillen van zware dingen. Best pittig dus! Spartan is zo’n race en dit wordt gezien als één van de zwaardere races. Vorig jaar was er voor het eerst een Spartan in Nederland en deze heb ik toen ook gelopen. Nu heeft Spartan drie verschillende races (afstanden) de Sprint, Super en Beast. Wanneer je deze drie races in één kalenderjaar loopt, dan win je een bijzondere trifecta medaille. Daar staat die medaille dus voor. Dit jaar komt Spartan 2 keer naar Nederland en er is voor het eerst een mogelijkheid om ze alle drie te lopen. Ik had deze uitdaging op mijn te-do list gezet.
Drie afstanden in twee races
Wie heeft opgelet, heeft kunnen lezen dat mijn verhaal niet helemaal klopt. Er zijn maar twee racedagen en ik moet drie afstanden lopen. Klopt! dat betekende dus dat ik vorig weekend twee afstanden op één dag moest doen. Ik ben samen met mijn gezin afgereisd naar Maastricht om daar de Sprint en de Super te lopen. Zo hoef ik in september alleen nog maar even 😉 de Beast te lopen in IJmuiden en dan kan ik jullie hopelijk vol trots mijn trifecta medaille showen. Of mijn eerste fase gelukt is……
Super en Sprint van Spartan Maastricht 2018
Het afgelopen jaar heb ik best aardig gesport, echter door de drukte is dit de afgelopen tijd een beetje in het slop geraakt. Mijn voorbereiding voor de Spartan had dus best wat beter gekund. Ik mag inmiddels gelukkig terugvallen op een goede basisconditie en zo had ik best nog wel vertrouwen in de races. Tot een week voor de grote dag was ik vol vertrouwen….tot een week!! Toen ging het er steeds meer op lijken dat we een heel warm weekend zouden gaan krijgen. Nu ben ik een enorme warm weer aanbidder maar niet tijdens het sporten. Ik was bang dat de warmte mijn grootste obstakel zou gaan worden. Whahaha en dit was niet onterecht. Ik kan je vertellen dat het starten met 35 graden echt geen pretje is. De meiden hadden stille hoop dat het zou worden afgelast omdat zij zich toch wel zorgen maakte.
De Super (17 km) als eerste race
Daar stond ik aan de start van de eerste race. Het is 10.15 uur als het startschot klinkt. Mijn eerste drie kilometer zijn altijd een hel. Ik moet altijd even inkomen, daarna gaat het pas lopen bij mij. Ik had mijzelf en de meiden belooft rustig te lopen en mijzelf niet gek te laten maken voor de start. Ik dacht in het begin dat ik achteruit liep, iedereen rende mij met een rotvaart voorbij. Dit bleek niet slim…. na een paar kilometer begon ik er heel veel weer in te halen. De obstakels zijn bij Spartan altijd heftig en ook nu werden wij niet gespaard. Sjouwen met ankerkettingen, bakken vol grind en zandzakken, het zat er weer allemaal in. Het parcours is ook altijd een grote uitdaging bij Spartan en zo nu ook weer. We hebben verschillende malen de Pietersberg mogen op en af rennen. Ook de naast gelegen mergelgroeve was onderdeel van het parcours. Wat een bijzonder mooie maar ook zware omgeving. Na 2 uur en 38 minuten kwam ik over de finish. De meiden waren opgelucht maar ook bezorgd toen ze mij zagen en ik vertelde dat ik mij echt wel ging klaarmaken voor de Sprint.
De Sprint (5,5 km.) was mijn tweede race
Ik kon 1 uur en 30 minuten gaan herstellen voor mijn volgende race. Hier was ik best een beetje bang voor. Na een hele zware race zolang stilzitten om dan weer al je moed te verzamelen om weer te gaan rennen. Ik was bang dat ik niet meer zou opstaan en dan stiekem naar Hoofddorp terug te rijden. Maar het viel mij erg mee. Ik herstelde prima, echter waren de meiden het meer dan zat. Zij waren immers al vanaf 05.45 op omdat ik zonodig moet gaan rennen. En dan ook nog eens die enorme hitte waar je niet aan kon ontkomen. Het maakte dat ik met de nodige tegenzin aan de start stond van mijn tweede race de Sprint. Aan de start besloot ik dat ik twee opties had…stoppen of knallen. Het werd knallen! Ik wilde graag naar huis en daarvoor moest ik dan maar even het gas erop gooien. Ik vloog over het parcours en ik had een 100% scoren op de obstakels. Na 1 uur 4 minuten en 36 seconden kwam ik over de finish gedenderd BAM!! Werd ik even gewoon 27e in mijn agegroup!!!
Trots als een aap met 7 lullen
Oké eigelijk hoor je het misschien niet van jezelf te zeggen maar toen ik ook mijn tweede medaille kon omhangen was ik best heel erg trots op mijzelf. Ook de trots in de ogen van de meiden was erg gaaf om te zien! De eerste fase van mijn grote doel is afgerond. Wauw! Wat een dag en wat een races waren het weer. Ik heb zeker achteraf weer enorm genoten van dit spectaculaire evenement! 1 september zal er weer een Spartan dag zijn in IJmuiden en dan ga ik dus mijn laatste en loodzware laatste gedeelte van mijn uitdaging aan. Voor nu geniet ik nog even na van Maastricht en dan volop in training voor 1 september….deze keer wel goed trainen, de Beast wordt namelijk mijn langste afstand tot nu toe. Kom jij mij aanmoedigen??
