Tijd voor weer eens een (persoonlijk) berichtje op de blog. Het afgelopen jaar was heftig en het is nog steeds heftig. Voor wie het nog niet heeft gelezen, onze dochter werd vorig jaar steeds zieker en zieker…. tot wij uiteindelijk in september de diagnose lymfeklierkanker kregen. Daarna stond ons leven in het teken van haar genezing. Afgelopen maand (half maart) kregen we te horen dat ze schoon is.
Super nieuws en helemaal blij. Tijd voor een feest dus! Helaas gooide hier de Corona roet in het eten (letterlijk, want Beaudine wilde sushi eten). Onze B4men Barbershop werd gesloten en ons inkomen viel helemaal weg. Tja, hoeveel shit en stress kan een mens verdragen. Ik kan inmiddels uit eigen ervaring vertellen dat dit echt heel veel is. Waar de zin en de tijd verdween om iets met de blog te doen, komt die nu weer terug. Daarom eens goed te beginnen met ons verhaal.
De kanker nam ons leven over
Toen wij uiteindelijk na een zoektocht van meer dan een jaar duidelijkheid kregen over de toestand van onze dochter, was de klap erg groot. Het is bizar wat er allemaal gebeurt op het moment dat je te horen krijgt dat je meisje van 12 jaar een doodstrijd moet gaan voeren. Gelukkig werden we goed opgevangen in het Prinses Maxima Centrum. Zij nemen je mee in de enorme rollercoasters die je te wachten staat. Sterker nog, ze nemen je hele leven over. Alles privé werd aan de kant geschoven en alles kwam in teken van de chemo’s te staan.
Natuurlijk wil je dat je dochter beter wordt en ja daar heb je alles voor over maar toch merk je dat je in het begin wat moeite hebt met het uit handen geven van je leven. Afgelopen maart kreeg ze haar laatste kuur. Daarna kregen we ons leven zo snel als we dat waren kwijtgeraakt ook weer terug. Bam! Sta je dan opeens. Wat vooraf heel lang leek te duren, is achteraf met een zucht voorbij gegaan. Dan komt het besef en onzekerheid… we hadden een eigen leven. Hoe gaan we dat nu vormgeven? Hoe pakken we ooit de draad weer op? Tja, en waar mensen verwachten dat alles weer koek en ei is, zitten wij nog vol in het herstel. Wij psychisch en Beaudine ook nog eens lichamelijk. Het werd tijd voor rust!
Corona Crisis zorgt voor stress en rust
Ik moet eerlijk zeggen dat de laatste maand van Beaudine haar behandeling mij heel erg zwaar viel. Al die tijd heb ik de barbershop doorgedraaid en Marie Louise was er voor Beaudine en het gezin. Hoe goed we de rollen ook verdeeld hadden en hoe sterk ik mij ook probeerde te houden, kreeg ik een behoorlijk klap. Mijn humeur, gevoel, creativiteit en de wil om iets te doen waren weg. Ik werd s’ochtends wakker met bijna een jammer gevoel…shit ik ben wakker geworden. Daarom had ik een enorme behoefte aan rust, ver weg van iedereen. Ik wilde met niemand anders dan mijn gezin nog iets te maken hebben. Het kon mijn echt even allemaal gestolen worden. Ik wilde een huisje in het bos huren, waar we alleen maar natuur om ons heen zouden hebben. De hele dag gewoon een beetje naar vogels kijken en fikkie stoken.
Hummmm volgens mij zat ik aardig in de put. Helaas was ik iets verder daarin dan de rest van het gezin. Ik moest nog maar even doorbijten en wachten op een volledig herstel van Beaudine en dan konden we op vakantie. Echt waar ik zweer het! Ik had daar vrede mee, ik heb geen gebeden de deur uit gedaan om rust te krijgen. Toch kregen we de rust wel heel abrupt! De Corona kwam om de hoek kijken.
Zit je dan! Geen werk en geen inkomsten
De eerste weken van de corona crisis waren super onrustig. Waar ik behoefte had aan rust, kreeg ik een week van 75 uur werken. Toen de signalen steeds duidelijker werden dat we gesloten zouden worden heb ik alle dagen die we nog open mochten open gegooid. Resultaat was een werkwerk van 75 uur met heel veel onrust en weinig inkomsten. Ons stresslevel zat weer tegen het dak!
Toen kwam er duidelijkheid…. we moesten dicht. Gelukkig konden we rekenen op steun van de overheid. Jammer joh… die steun ging mooi niet door! We hebben de barbershop aan huis en bedrijven die aan huis zitten vallen buiten de regeling. Tja en met de blogs hebben we de afgelopen tijd ook niet veel gedaan, dus daar hebben wij ook geen inkomsten uit. Gelukkig hebben we een beetje spaargeld maar goed dat hadden we liever gebruikt voor een vakantie met de meiden. Oké even schakelen maar weer. Het is nu eenmaal niet anders. We moeten het er maar van nemen. Ik had behoefte aan rust….. nou hier heb je rust. 6 weken dicht met de shop! Pak je kans en geniet er maar van.
Week 3 van de quarantaine de rust begint
Nu eindelijk na 3 weken van quarantaine begin ik weer een beetje op te starten. Ik heb de afgelopen drie weken echt helemaal niets uit mijn handen gekregen. Ik heb wat geklust en wat gebarbecued maar verder helemaal niets. Zodra ik in de buurt van mijn computer kwam, was de motivatie en de creativiteit als sneeuw voor de zon verdwenen. Langzaamaan begint de rust zijn uitwerking te krijgen.
Ik heb samen met Marie Louise het hardlopen weer opgepakt. We lopen veel met Boyd en ook kunnen we weer steeds beter met elkaar praten. Mijn gevoel en rust naar de kids wordt weer beter. Die corona is ongelooflijke klote voor heel het land maar misschien ergens wel een redding voor mij. De Barbershop is voorlopig nog wel dicht maar hier hebben we inmiddels vrede mee. Ik heb nu een wekelijkse livestream op Facebook, Instagram en YouTube. Daarmee houd ik contact met mijn klanten en met mannen in het algemeen. In een ander artikel zal ik hier meer over vertellen. Het maakt mij weer blij en ik durf voorzichtig weer naar de toekomst te gaan kijken.
Onze toekomst als gezin
We zijn als gezin heel dichtbij elkaar komen te staan. We hebben moeten proeven aan de kwetsbaarheid van het leven. Hard! Tja zeker wel en iedereen heeft zo zijn ellende. Toen wij pas een berichtje zagen van een meisje wat even oud was als onze dochter, die wij vaak tegenkwamen in het ziekenhuis, en haar strijd helaas heeft verloren, zet het je wel aan het denken. Hoe heftig onze ellende was, het kan dus erger en het zet je ook weer met beide benen op de grond….wij hebben onze dochter nog! Laten we van de tijd die wij als gezin samen krijgen dan maar genieten en er voor 100% voor elkaar zijn. Natuurlijk gaat straks ons “gewone” leven weer van start maar er is nu bijna niets meer wat ons klein kan krijgen. Kom maar op met het leven!
