Doorgaans schrijf ik vooral over films die nog gloednieuw zijn en pas net in de bioscoop draaien, maar de film Mandy van september 2018 is nu alsnog op mijn radar verschenen. Al bij het zien van de trailer wist ik een ding zeker: het doet iets aparts. Iets heel aparts.
Een Arthouse film zoals ik het graag zie
Mandy is een Amerikaans-Belgische film, geregisseerd door Panos Cosmatos en de hoofdrol wordt vervuld door niemand minder dan Nicolas Cage. In Mandy leeft een stel een gemoedelijk en afzonderlijk leven de bossen, waar ze opgemerkt worden door een wel heel merkwaardige sekte die daar rondzwerft. De motieven van deze bende van extreem gelovigen zijn ongekend kwaadaardig en ze zijn er dan ook volledig op gebrand om Mandy, de vrouw van het nietsvermoedende stel, te grazen te nemen. De film straalt een heerlijk uitgesproken jaren tachtig actiethriller uit. Ze doen iets ongebruikelijks binnen de huidige filmwereld, maar juist daarom kan ik Mandy enorm waarderen.
Goed in wat het doet
Eerlijk is eerlijk, Panos Cosmatos is een Italiaanse regisseur met nog weinig op zijn kerfstok. Het feit dat hij namen als Eljiah Wood in zijn productieteam weet te krijgen en Nicolas Cage en Adam Driver voor grote rollen weet te ritselen, zegt wel iets over het idee achter deze film. Mandy is namelijk een hele trage, maar veelzeggende film. Dialogen zijn schaars, maar doormiddel van beeld en het creëren van een flitsende, pakkende manier van regie bleef het mij vasthouden. Zo ligt er de hele film een grauwe, rode gloed over de scenes heen. Dit in combinatie met een hoop bloed resulteert in een aantal hele sterke scenes. Om een referentiekader te geven: persoonlijk vond ik de film wat betreft sfeer een beetje overeenkomen met Blade Runner. Lange, sterke scenes met weinig dialoog. Mandy voelt aan als een melancholische, dromerige LSD-trip. Veel verschillende kleurfilters, aanzwengelende muziek en Nicolas Cage als ongetemd beest op zoek naar bloedvergieting.
Aanzwellende achtergrondmuziek
Doorgaans dient de achtergrondmuziek in een film voor het schetsen van een gevoel bij bepaalde scenes, maar in Mandy is het een geheel van langlopende stukken met synthesizer en bass. Het brengt bepaalde scenes niet alleen naar een climax, zoals het vaak in films wordt bedoeld, maar het blijft zo’n beetje de gehele film aanhouden. Hierdoor bleef ik persoonlijk beter bij het verhaal en bleven scenes gemakkelijker in elkaar overlopen. Ook wat betreft muziek is er dus goed over nagedacht.
Niet voor iedereen weggelegd
Zelf weet ik eigenlijk bijna geen kritiekpunten over deze film te uiten, puur omdat deze manier van film maken mij heel erg ligt. Het is anders en nieuw (of eigenlijk juist oud) en dat spreekt mij heel erg aan. Wel is het zo dat, wat ik in het begin ook aangaf, het je wel moet liggen. Ik kan me voorstellen dat wanneer je een film puur voor het verhaal kijkt en ‘mooi geschoten scenes’ je weinig boeien, je dit te traag gaat vinden. De speelduur is maar twee uur, maar het gaat voor jou dan langer aanvoelen. Voel je daarentegen ook maar iets voor de onderstaande trailer, dan raad ik je deze film absoluut aan. Ga er even goed voor zitten en laat je ook wegdromen bij dit onterecht ‘vergeten’ pareltje van een film!
