Afgelopen weekend was het dan eindelijk daar, de Spartan Beast. Niet alleen de loop was belangrijk maar met het halen van deze loop zou ik ook mijn Trifecta medaille halen. Dit was mijn sportieve doel voor dit jaar. Het was dus best een beladen race. Hoe de Beast is gegaan…..??
De Spartan Beast voor B4men
Eerlijk is eerlijk, ik was voor deze race echt heel erg zenuwachtig. Gelukkig had ik mijn Team B4men bij mij. Maarten en René zouden mij op deze tocht bijstaan. De Beast werd een race van 24 km op het Eiland van Maurik. Normaal is Spartan bijzonder vanwege zijn speciale parcours maar deze keer was het echt op een troosteloze locatie. Geen heuvels, duinen of bossen maar vlakke weilanden en een lege camping. Daar kon je dus geen motivatie vandaan halen. Ook de obstakels waren in de Beast (de langste uitvoering) niet heel bijzonder. De ene schutting naar de ander kregen wij voor onze kiezen. Het maakte het lopen niet minder zwaar hoor….misschien wel zwaarder zelfs.
De Spartan op Eiland van Maurik werd een domper
Het parcours was dus allesbehalve Spartan waardig in mijn ogen. Nu was het weer ook niet super maar daar kunnen ze niets aan doen. Echter moesten wij wel heel erg veel het water in. Iets wat ik best een risico vind, zo laat in oktober. Dit bleek ook! Nu waren wij natuurlijk aan het buffelen over het parcours maar onze vrouwen stonden op de finishplaats, waar ook de bootjes aankwamen met lopers die niet verder konden. Volgens de vrouwen was het echt een stroom aan mensen die uitvielen met onderkoelingsverschijnselen. Zelf heb ik ook ervaren hoe heftig het is voor je lijf om constant te moeten wisselen van rennen naar zwemmen. Kramp sloeg aan alle kanten toe. Dit was dus best gevaarlijk wanneer je aan het zwemmen bent, gelukkig lagen er veel duikers in het water….O wacht! Er Waren Helemaal GEEN Duikers. Sterker nog, wij hebben stukken moeten zwemmen waar niemand van de organisatie zicht op had. Sorry Spartan maar dit kan echt niet!!! Ik vind het een enorm risico wat Spartan heeft genomen en eigenlijk spelen ze met de levens van de lopers. Mensen die € 130,- voor een kaartje betalen voor een goed georganiseerd Spartan spektakel.
Genoeg gezeurd en nu alleen maar trots
Zoals je een klein beetje heb kunnen lezen heb ik deze race niets cadeau gekregen. Het was heftig van begin tot eind! Keihard geknokt en mijzelf weer kunnen verbeteren. Het doel was finishen en zo mijn Trifecta medaille binnen te halen. Echter hebben Rene en Maarten goed hun best gedaan om mij nog wat sneller over het parcours te jagen. De obstakels gingen prima op twee na, hier heb ik dus mijn 60 straf burpees moeten doen. De afstand werd 24 km, een afstand die mij prima afging. De tijd werd 3.32uur, een tijd die ik vooraf niet gedurfd had uit te spreken. Daarmee werd ik 22e in mijn leeftijdcategorie, wat voor een lange afstand echt iets was wat ik niet verwacht had. Nu lijkt het bijna alsof ik met twee vingers in mijn neus over het parcours ben gegaan. Whaha nee hoor….ik ben volkomen naar de kl$#te gegaan en kreeg het pas zondag weer warm. Ook de spierpijn is heftig en iedere stap (ja, zelfs vandaag nog) herinnerd mij nog aan de Spartan.
Volgend jaar weer wat anders
Mijn doel de Trifecta is dus behaald. Nu mag ik stiekem al een beetje vooruit gaan kijken naar volgend jaar. Wat ik ga doen volgend jaar? In ieder geval geen Trifecta meer. Ik heb als eerste klus de heftige Halve van Egmond op het programma staan. Verder wacht ik af wat ik kan gaan doen en wat mij gaat lukken. Whahaha en eerlijk is eerlijk, ik moet er nu ook nog even niet aan denken 😉
