MuziekMuziek

Filmrecensie: Adrift (2018)

Varen met deze zomerse temperaturen is zeker geen straf. Lekker ronddobberen in het water en genieten van de zon (terwijl je B4men.nl checkt natuurlijk) doen we allemaal graag. De film Adrift, onder regie van de Ijslandse Baltasar Kormákur (Everest, Two Guns), trekt dit echter naar het absurde in dit waargebeurde dramaverhaal. Het hopeloos verliefde stelletje in de hoofdrollen wordt gespeeld door Shainele Woodley en Sam Claflin.

De jonge wereldreizigers
In Adrift is het waargebeurde verhaal naverteld van de jongedame genaamd Tami die tijdens het rondstruinen door tropische eilanden langs de Stille Zuidzee op het eiland Tahiti terechtkomt. Hier leert zij zeevaarder Richard Sharp kennen. Al snel raken ze geïnteresseerd in elkaars verhaal en ontstaat er uiteindelijk iets tussen de twee. Net als alles op rolletjes loopt, krijgt het stel een aanbod om in een luxe boot de Stille Zuidzee te bevaren met Londen als eindbestemming.
Eenmaal op weg komen ze in een storm terecht, waardoor de eens zo luxe boot compleet versplinterd en met moeite nog blijft drijven. Het stel zit vast op de stukgeslagen boot met een minimale water- en voedselvoorraad en gevaarlijke verwondingen. Vervolgens moeten ze elkaar er doorheen zien te slepen met alleen een helderblauwe zee in het vooruitzicht.

Flinke gaten
Het verhaal op zichzelf is wat mij betreft vrij interessant en absoluut materiaal voor een goede dramafilm. Echter slaat regisseur Kormákur de plank flink mis. Het verhaal bevat een aantal onduidelijke en vage wendingen, waardoor het geheel al snel niet meer geloofwaardig overkomt. Al hoewel de spanning op sommige momenten om de snijden

zijn, werden deze stukken weer afgerond met een onlogische en bijna onnozele actie. Soms leveren pulpfilms prima kijkvoer op, mits je er niet al te moeilijk over denkt. In Adrift was het in zoverre pulp, dat ik me op sommige momenten begon te irriteren aan de acties van voornamelijk Tami (Shainele Woodley).

Het tweede aspect: romantiek
Ik ben absoluut geen tegenstander van romantische films. Sterker nog, wanneer de dialogen goed uitgewerkt zijn en afgewisseld worden met bijvoorbeeld mooie natuurbeelden (The Longest Ride) kan ik me hier zeker mee vermaken. De beelden van het mooie eiland, de drukke, Oosterse kraampjes en het half onderwater – half bovenwater filmen was netjes uitgewerkt. De dialoog daarentegen was vaak al van mijlenver te voorspellen. De gesprekken en de ‘chemie’ tussen de twee tortelduifjes bleef op veel momenten oppervlakkig en her en der was het gesprek zelfs ongemakkelijk. Ik zal dan ook niet verder uitweiden over de scene waarin ze elkaars met pindakaas besmeurde vingers aflikken..

de samenkomst van twee verhaallijnen
Al hoewel ik niet erg te spreken ben over Adrift, is er wel iets dat de film echt ten goede heeft gedaan. Van begin tot eind werd namelijk gewerkt met een tweetal aan scenario’s. Het ene scenario bestond uit scenes van ná de storm – met alle gevolgen van dien. De andere scene begon echt bij het begin, het moment waarop Richard en Tami elkaar leerden kennen. Dit zorgde ervoor dat ik ergens toch benieuwd bleef naar waar de verhaallijnen elkaar nou eindelijk zouden kruisen en hoe dit zou aflopen. Al met al kan ik dus zeggen dat het voor mij persoonlijk een matige film was, maar zeker niet ècht tergend.

Vanaf 5 juli draait Adrift in de Nederlandse bioscopen.

Written by
Jan Willem Huffmeijer

Als barbier ben ik al heel veel jaar bezig om mannen letterlijk mooier te maken. Via mijn blog B4men probeer ik niet alleen je haar mooier te maken maar ook je leven. Mijn passie voor uiterlijke verzorging combineer ik graag met de innerlijke verzorging. Ik schrijf graag over de onderwerpen die jij leest. Veel plezier op mijn blog voor mannen.

View all articles
Written by Jan Willem Huffmeijer