Het heeft even geduurd. Wat zeg ik, even? Het heeft een hele lange tijd geduurd. De laatste keer, toen was ik 8. Inmiddels ben ik uitgegroeid tot een volwassen (vind ik zelf) man van 26. Wat weet jij nog van je achtste levensjaar? Ik weet er ook niet veel meer van.
Wat ik van dat ene moment nog weet? Weinig. Wat ik van dat seizoen nog weet? Weinig. Wat ik van dat jaar seizoen nog weet? Weinig. Wat ik van de spelers nog weet? Veel. Het was een mooi team. Een goede solide verdediging afgewisseld met de bevlogenheid van een aantal spelers die enkele jaren later mooie transfers maakten. Van Gobbel, Bosvelt, Pauwe, Tomasson en natuurlijk Julio Ricardo Cruz. Waarom natuurlijk? Cruz was de lieveling van onze familie. Wij waren zelfs zo’n fan van hem dat onze hond later naar hem vernoemd is, genaamd Ricardo.
Een fantastisch team onder leiding van Leo Beenhakker. Een team die, zo blijkt nu, die geschiedenis boeken in is gegaan. Het is namelijk het team van Feyenoord die zich de kampioen van Nederland mocht noemen. Inmiddels zijn wij 18 jaar verder en is het Feyenoord niet weer geluk om de schaal te veroveren. Hopelijk gaat deze column ook de geschiedenis boeken in. De laatste column voor het nieuwe landskampioenschap van Feyenoord. Het zal je waarschijnlijk niet ontgaan zijn maar zondag is het hoogstwaarschijnlijk weer eens zover. Komende zondag treed Feyenoord ‘uit’ aan tegen stadsgenoot Excelsior. Met 4 punten voorsprong en nog maar twee wedstrijden te gaan kan het niet meer mis gaan. Zondag moet het gewoonweg weer eens gebeuren.
Sinds ik leef zijn de successen van Feyenoord gering gebleven. Twee maal een kampioenschap en 1 maal de UEFA Cup. Bij het eerste kampioenschap van Feyenoord, sinds ik besta, zat ik in mijn derde levensjaar. Nee, daar weet ik niets van, toen wist ik nog niet eens wat voetbal was. De UEFA Cup winst, die heb ik redelijk bewust meegemaakt, al was ik nog maar 12. De vrije trappen van Pi-Air, de prachtige finale tegen Dortmund, de penalty’s tegen PSV. Dat hele toernooi was bijzonder indrukwekkend. Inmiddels ben ik op een leeftijd aangekomen dat ik voor het eerst een succes van Feyenoord ‘bewust’ mee kan maken. 18 jaar naar dato, 18 jaar! 18 jaar naar dato kan ik voor het eerst gaan juichen om de schaal. De schaal waar Rotterdam en omstreken naar hunkert. De schaal die een voorbode is van meer!
Niets is sterker dan dat ene woord!
Ps. De huidige hond van mijn ouders heet Pelle, waar zal die naar vernoemd zijn?
