Je hebt likeur en likeur. De één is een soort veredeld suikerdrankje op basis van alcohol en wat smaakstoffen en de ander is gemaakt op basis van een elixer van bijvoorbeeld kruiden, specerijen, gedroogde planten en vruchten.
In de middeleeuwen maakten monniken al geneeskrachtige elixers. Hierbij werden de etherische oliën van planten, vruchten en kruiden opgelost met alcohol. Dit waren natuurlijk vaak hele bittere drankjes waar je een paar druppels per dag van moest innemen. Om dat innemen te veraangenamen werd er vaak honing en/of suiker aan toe gevoegd. Later werden deze likeuren voor een groter publiek gemaakt en niet alleen maar voor de geneeskracht, maar vooral als aangenaam drankje. De likeuren werden voornamelijk door vrouwen gedronken als digestief bij de koffie als de mannen zich te goed deden aan cognac, whisky of brandewijn.
De likeuren van nu zijn vaak heel zoet en hebben een alcoholpercentage tussen de 20 en zelfs 71 procent. Ze zijn vooral populair als cocktail of longdrink in het uitgaansleven.
Sommige likeuren zijn al heel oud en hebben zoals gezegd een medicinale achtergrond. Doordat zij toch heerlijk smaakten is die achtergrond verdwenen en hebben een aantal een grote populariteit gekregen. Een mooi voorbeeld van zo’n likeur is Drambuie (drembwie). Drambuie is een likeur op basis van kruiden en specerijen en single malt whisky’s van de Speyside en de Highlands die minstens 15 jaar gerijpt hebben. Om de smaak sterk te veraangenamen is er Schotse heidehoning aan toe gevoegd. De prachtige gouden kleur krijgt de likeur van saffraan.
Maar Drambuie heeft een hele geschiedenis in zijn flesje die begon in 1746 op het Schotse eiland Skye. Daar had zich toen prins Charles Edward Stuart, ook wel Bonnie Prince Charlie genoemd, verstopt voor de soldaten van de Engelse koning nadat hij de slag van Culloden had verloren. Aan een plaatselijke en bevriende apotheker vroeg de prins een drankje te maken dat zijn vitaliteit moest verhogen. De apotheker maakte toen een drankje met ingrediënten die daar voorhanden waren. En zo werd een elixer gemaakt van kruiden en specerijen die hij liet “huwen” met goed gerijpte whisky’s en heidehoning. De prins was hier zo van onder de indruk dat hij bedong dat alleen hij de beschikking kreeg over het recept. Hij dronk het drankje ook elke dag tijdens zijn vlucht door de Highlands en de westelijke Schotse eilanden. De prins werd bij zijn vlucht geholpen door verschillende Schotse Clans. Eén van die Clans werd geleid door John MacKinnon. Hij hielp de prins ontsnappen van het eiland Skye. Als dank hiervoor kreeg John het geheime recept wat hij deelde met de rest van de Clan. Zodoende kwam het recept in 1873 ook in handen van John Ross die het Broadfort Hotel op Skye exploiteerde. Hij schonk het drankje aan zijn gasten en het werd daardoor best wel populair. Met het verhaal erbij werd de likeur “an dram buidheach” genoemd, wat zoveel betekent als “het drankje dat bevredigd”. Later werd het ingekort tot “Drambuie”. James, de zoon van John Ross liet in 1893 de naam Drambuie officieel registreren als merknaam.
In 1900 verruilde Malcolm MacKinnon, een nazaat van John MacKinnon, Skye voor Edinburgh om daar te gaan werken in de wijn- en spirithandel. Hierdoor bleef hij contact houden met James Ross die hem in 1909 toestemming gaf om, tegen het betalen van royalty’s, op het Schotse vasteland Drambuie te produceren. In 1914 verwierf James zowel het recept als de merknaam en richtte “The Drambuie Liqueur Company” op. Het succes van Drambuie nam een grote vlucht toen de drank aan het “House Of Lords” in Londen geleverd mocht worden en één jaar later zelfs aan de Engelse Koninklijke Familie. Wereldwijd kreeg Drambuie bekendheid doordat de legerofficieren die in de Britse koloniën waren gestationeerd en de likeur uit de UK lieten overkomen.
Intussen heeft Drambuie al vele prestigieuze prijzen in ontvangst mogen nemen. Vorig jaar keer het nog de Trophy voor de beste likeur tijdens het “International Spirits Challenge”. Een paar weken geleden werd Drambuie in een nieuw “jasje” gestoken en dat moest natuurlijk worden gevierd. En waar kan je dat dan beter doen dan in een uitstekende cocktailbar waar de cocktailshakers, op de muziek van een geweldige band, geweldig mooie maar vooral ook lekkere cocktails maakten. De “Collins” is misschien wel de bekendste, maar je kon ook kiezen voor een “Charlie’s Angel”, “I Can’t Get No”, “Rusty Nail” of een “Juan Villa-Lobos Dramirez”. Kortom je begrijpt het al, de shakers waren helemaal losgegaan op dit heerlijke drankje.
Zelf ben ik niet zo’n thuisshaker dus ik hou het vooral op een heerlijk glas pure Drambuie in combinatie met een mooi kopje koffie en in het gezelschap van een lieve vrouw en fijne vrienden. Meer heb ik niet nodig om van Drambuie en het leven te genieten.
Proost!!
Jos Huffmeijer, Le Nez Promotion voor www.b4men.nl.
Geniet, maar drink met mate. Nog geen 18 jaar? Dan geen alcohol!
