Zeg je sport dan zeg je automatisch (grote) winnaars en (grote) verliezers. De grote winnaars worden doorgaans jaar in en jaar uit nog herinnert en vaak opgerakeld wanneer dat ene toernooi of die ene wedstrijd weer op het programma staat. De grote verliezers? Die worden zelden tot niet herinnert. Je hoort (bijna) nooit historische verhalen over de sporter die tweede of derde werd. Natuurlijk, die verhalen zijn er ook, maar de meeste tweede plaatsten zijn niet eens meer bekent. Maar zal dat over tientallen jaren ook zo zijn? Of wordt er die periode juist gepraat over het sportjaar 2016. Het sportjaar 2016, die in 3 maanden tijd al meer dopinggevallen kent dan het aantal nachten vorst in ons land. Tot op de dag van vandaag kent 2016 alleen nog maar verliezers. Grote verliezers die een ‘nieuwe generatie’ moesten vormen. Die tijd barrières doorreden en de sport naar een hoger level tilden. Het bleek te mooi om waar te zijn.
Sharapova, Elistratov, Koelizjnikov en Femke Van den Driessche zomaar een paar namen die in hun sport het verschil gemaakt hebben. Alleen waren het grote winnaars. Ze hebben grote wedstrijden, toernooien en flinke prijzen gewonnen. Flinke prijzen? Op Femke na hebben ze allen miljoenen gewonnen en ook nog eens miljoenen opgestreken met sponsordeals. Zij hebben meer miljoenen gewonnen dan dat jij en ik samen aan Airmiles gespaard hebben. Alle 4 hebben ze prachtige excuses voor het gebruik van doping. De één zegt dat ze het niet wist maar neemt wel de verantwoordelijkheid, de ander zegt dat de fiets van een vriend was. Wel heel toevallig dat die vriend exact even lang is en dat de fiets zo is afgesteld dat het een exacte kopie is van haar eigen fietsje. 2016 wordt teveel gedomineerd door dopinggevallen. Moeten we dan bij alle sporten onze bedenkingen gaan hebben? Moeten we iemand meteen gaan verdenken wanneer iemand een goede prestatie neerzet? Of is iemand pas schuldig wanneer het bewezen is?
Persoonlijk ben ik voor het laatste. Sport is sport en daar heb je altijd winnaars en verliezers. De een kan er beter tegen om een verliezer te zijn dan de ander. De een heeft meer talent dan de ander. Maar uiteindelijk zal altijd de sport zege vieren. De sport wint het altijd van de valsspelers, de romantiek van de sport wint het altijd van de lompheid. Uiteindelijk zal het recht en het talent zegevieren. Waarschijnlijk ga ik reacties krijgen op dit artikel over ene Lance Armstrong, de grootste dopingzondaar die nooit vergeten zal worden. En terecht. In een periode waar iedereen aan de doping zat komt uiteindelijke weer de beste bovendrijven. Wanneer ik jou de doping toe zou dienen die Lance gehad heeft, zou jij dan 7 keer de Tour de France winnen? Nee, je zou niet eens het plaatselijke dikke banden race om de kerk winnen. Voor winnen is talent nodig en talent komt altijd boven drijven. Keur ik het goed? Nee, ik keur het niet goed. Ik vind zelfs dat iedereen die in die periode iets te maken heeft gehad met het wielrennen verbannen moet worden uit de sport. Het is toch niet geloofwaardig dat de dopingzondaars ven toen nu ploegleider zijn? Maar wat er ook gebeurd, denk eraan: Talent komt altijd boven drijven!
